Fanny

Zoals menig speler al eens is opgevallen, hangt er in het clubhuis "Le But" tegenover de bar een Fanny, welke aangeboden is bij de opening van de hal in 2001. Over deze vrouwelijke schone, met een heel lange traditie in de boulewereld, bestaan twee verhalen.





Fanny met de deurtjes gesloten ziet er kuis uit		  

In Frankrijk....

Een ieder die in Frankrijk de petanque ballen wat serieuzer ter hand neemt, en misschien zelfs aan één of meer concoursen meedoet, zal vroeg of laat geconfronteerd worden met een situatie waarbij de Fransen op zijn minst breed glimlachend reageren. Hilariteit alom! Iemand verliest met 0 - 13. De meeste voldoening proeft men wanneer dit het geval is bij een geoefende en in hoog aanzien staande speler. ”Il a fait Fanny” wordt er geroepen.
In volslagen onschuld vraag je voorzichtig wat deze uitdrukking dan wel inhoudt. Alle pretoogjes om je heen verraden dat de voorzichtigheid waarmee je de vraag stelt volkomen op z'n plaats is en je Fransen weer eens de mogelijkheid geeft een smeuig verhaal ter sprake te brengen. Wanneer het spel gespeeld wordt bij een plaatselijk café of een al wat oudere bouleclub, zal ergens een bel klinken. In eerste instantie denk je dan dat de verliezer een rondje zal moeten geven.
Maar wat schetst je verbazing wanneer één van de spelers naar een schilderij op plaquette loopt waarop een wulpse dame is afgebeeld die twee gave bolle billen toont. De plaquette wordt de verliezer voorgehouden en deze zal zich dan verplicht zien, omringt door de winnaars, een kus te geven op beide fraaie rondingen. Meestal wordt daarna inderdaad wel een glaasje gedronken, omdat de gehele ambiance daar nu eenmaal om vraagt en wordt er flink wat gelachen.

Wanneer het een goede speler betreft die het ongeluk heeft Fanny tegen te komen, dan halen de wat mindere spelers weer eens opgelucht adem. Hun zelfvertrouwen is weer wat opgekrikt. Al ben je nog zo goed, de bal is rond. Een prachtige psychologische oplossing om het spel voor iedereen aangenaam te houden. Een schitterende folkloristische traditie. En een wonderlijk verhaal.

Was het nou zo....

Van Jean Gourmond weten we dat tegen het eind van de 19de eeuw Fanny Dubriand bij één van de eerste verenigingen (te weten Jouve) in de wijk Croix Rousse in Lyon de gewoonte had haar achterste te laten zien, om zo de spelers, die met 0 - 13 hadden verloren te vernederen.
Waren de verliezers gedwongen haar billen te kussen? We weten het niet. In ieder geval gebruikt men sindsdien de uitdrukking “Émbrasser Fanny” (Fanny kussen of omhelzen).

Of was het nou zo.....

Volgens Giacomoni was Fanny aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog serveerster in een café in Grand Lemps in het noorden van Frankrijk.
Zij liet zich omhelzen door verliezers die geen enkel punt tijdens een spel behaalden. Deze omhelzing was een troost, een schadevergoeding. Tot op een dag de burgemeester van de regio ook bij haar kwam om te worden getroost. Had Fanny iets tegen hem? Het is in ieder geval zo dat ze boven op een stoel klom, haar rokken omhoog deed en wat hield ze hem voor? Haar andere wangen, waarop meneer de burgemeester trouwens zonder blikken of blozen twee dikke klapzoenen gaf. Dat was het begin van een lange traditie.

  





Fanny met geopende deurtjes geeft een heel ander beeld.....

Sindsdien, omdat de spelers niet altijd een lieve Fanny bij de hand, of liever gezegd aan de lippen hebben, bezitten veel verenigingen een namaak Fanny die ze op een ereplaatsje hebben staan en waar de winnaars hun slachtoffers mee naar toe nemen en verplichten met een kniebuiging een kus te geven op de billen van Fanny. Het kussen van Fanny dat in het begin een schadeloosstelling was, werd aldus een straf, een vernedering.