Zoals menig speler al eens is opgevallen, hangt er in het clubhuis "Le But" tegenover de bar een Fanny, welke aangeboden is bij de opening van de hal in 2001. Over deze vrouwelijke schone, met een heel lange traditie in de boulewereld, bestaan twee verhalen.
![]() Fanny met de deurtjes gesloten ziet er kuis uit |
In Frankrijk....Een ieder die in Frankrijk de petanque ballen wat serieuzer ter hand neemt, en misschien zelfs aan één of meer concoursen meedoet, zal vroeg of laat geconfronteerd worden met een situatie waarbij de Fransen op zijn minst breed glimlachend reageren. Hilariteit alom! Iemand verliest met 0 - 13. De meeste voldoening proeft men wanneer dit het geval is bij een geoefende en in hoog aanzien staande speler. ”Il a fait Fanny” wordt er geroepen. |
Wanneer het een goede speler betreft die het ongeluk heeft Fanny tegen te komen, dan halen de wat mindere spelers weer eens opgelucht adem. Hun zelfvertrouwen is weer wat opgekrikt. Al ben je nog zo goed, de bal is rond. Een prachtige psychologische oplossing om het spel voor iedereen aangenaam te houden. Een schitterende folkloristische traditie. En een wonderlijk verhaal.
Was het nou zo....Van Jean Gourmond weten we dat tegen het eind van de 19de eeuw Fanny Dubriand bij één van de eerste verenigingen (te weten Jouve) in de wijk Croix Rousse in Lyon de gewoonte had haar achterste te laten zien, om zo de spelers, die met 0 - 13 hadden verloren te vernederen. Of was het nou zo.....Volgens Giacomoni was Fanny aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog serveerster in een café in Grand Lemps in het noorden van Frankrijk. |
|
Sindsdien, omdat de spelers niet altijd een lieve Fanny bij de hand, of liever gezegd aan de lippen hebben, bezitten veel verenigingen een namaak Fanny die ze op een ereplaatsje hebben staan en waar de winnaars hun slachtoffers mee naar toe nemen en verplichten met een kniebuiging een kus te geven op de billen van Fanny. Het kussen van Fanny dat in het begin een schadeloosstelling was, werd aldus een straf, een vernedering.